Dag 20: Salkantay trail dag 1
Salkantay Trail dag 1
Om 3u40 ging onze wekker af. Veel te vroeg! We waren afgelopen nacht wel tijdig gaan slapen, maar toch!
Om 4u17 stond de auto aan ons hotel om ons op te halen om naar de bus te gaan. Om 4u45 zijn we uiteindelijk met de bus vertrokken naar Mollepata waar we rond 9u00 zouden toekomen en ontbijten. Bij het ontbijt konden we kiezen tussen een continental breakfast of een American Breakfast. Ik koos voor een continental omdat ik eigenlijk niet zoveel honger had. En dat stond ook al klaar waardoor we niet hoefden te wachten.
Tijdens het ontbijt kwamen we te weten met welke gids we deze 5 dagen zouden meegaan. En dan was het tijd om onze bagage af te geven aan de paardenmannen. Ik heb alles in mijn kleine backpack moeten overtasten omdat de grote backpack te zwaar was. Dus de trekking zou met de grote backpack gebeuren. Ik zag er wel tegenop want die was best zwaar. De slaapzak stak erin omdat de kleine backpack met kleding alleen al 5 kg woog. Dat zou hem dus niet worden.
En dan moesten we weer de bus op naar de vertrekplaats. Een hobbelige weg, met diepe ravijnen en waar maar 1 auto tegelijk overheen kon. Bij tegenliggers moest de bus zich helemaal aan de kant zetten. Brrrrr zag er vies uit!
Tijdens het stijgen voelde ik mijn oren dicht gaan tot ik bijna niets meer kon horen. Ohjee dat belooft. Sinds 2 dagen zat ik ook met keelpijn en een snotneus. Geen ideale omstandigheden als je zo'n trekking wil starten. Maar soit! Ik ga niet klagen! Ik ben zooooo blij dat ik dit kan en mag doen! Dus tanden bijten en gaan!
Na ongeveer een uur of 2 zijn we aangekomen op de vertrekplaats. Daar stonden de paarden en ezels al klaar. Ik moet wel zeggen dat het schrikken is als je ziet hoe bruut ze hier met de dieren zijn. Anderzijds ook veel respect hebben voor de paarden en ezels. Zo zag ik mannen trekken zodat de dieren zouden gaan lopen of met een stok op hun kont slaan, anderzijds zag ik ook dat wanneer 1 paard nog alleen stond vastgebonden aan de bomen, de mannen de andere twee erbij zetten omdat dat ene paard steeds aan het hinikken was. Ze hebben hier dus wel al gehoord van kuddegedrag
Onze gids Jean Paul heeft eerst uitleg gegeven over de oude inca cultuur, daarna over hoe de Salkantay trail ontstaan is en uiteindelijk heeft hij uitgelegd hoe je de waardevolle dingen van moeder natuur kan inzetten om niet hoogteziek te worden. Zo gaf hij ons munt met Floral water. De munt moesten we samen met het Floral water uitwrijven in onze handen en daarna 3 tellen inademen dmv cupping.
Hij heeft ons team ook gedoopt tot team mother earth wel mooi vind ik! Kijk daar hou ik gewoon van! Back tot basic! Genieten van de natuur in al zijn glorie!
En dan starten we met wandelen. Het eerste half uur alleen maar berg op en dan vlak tot de eerste campsite. Ik dacht dat dat wel zou meevallen. Normaal kan ik dat wel... Maar op 3900 meter is dat echt niet vanzelfsprekend! De lucht is hier ijl, er is weinig zuurstof en heel snel was ik buiten adem en voelde me duizelig en misselijk! Dat heeft geduurd tot ik boven was. Het laatste stuk heeft de gids zelfs even mijn backpack over genomen tot boven omdat ik echt niet meer kon.
En toen kwam het vlakke stuk! Wat een verademing! Die ging heel goed tot een half uur voor de campsite. Wederom misselijk, duizelig, zelfs overgeven. Wederom mijn rugzak moeten afgeven. Ik baalde zooooooooo! Ik wil niet het zorgenkind zijn! Grrrrr was zo boos op mezelf! Waarom lukt iedereen dit en mij niet? En ik had vanochtend thans wel een pil tegen hoogteziekte genomen!
En dan kwamen we aan op de campsite! Je wil niet weten hoe blij ik was! Ik kon eindelijk gaan zitten en bekomen! Mijn hart sloeg 100/uur en het leek of het uit mijn lijf zou springen! En elke keer ik opstond om naar het toilet te gaan of iets dergelijks, opnieuw duizelig, opnieuw misselijk...
Voelde me zo belabberd dat ik niet eens kon genieten van de schoonheid van het landschap!
Na aankomst in het kamp konden we nog een meer gaan bezoeken dat echt de moeite zou zijn. Maar dat was weer een uur alleen maar stijgen... Ik heb gepast en ben in mijn tent gekropen om een tukkie te doen!
Daarna voelde ik me gelijk veel beter! Toen ik wakker werd was het half 6 en ik had zo'n kou! Heb me FF verfrisd met natte doekjes, thermo kleding aangetrokken en dan had ik het al veel warmer!
Naarmate de avond vordert werd het steeds kouder. Deze nacht zou het -3°C worden!
Na het avondeten heb ik besloten morgen de Salkantay berg te beklimmen met paard. Wandelen gaat echt te zwaar worden! We stijgen een km om dan af te dalen naar de jungle. Eerst dacht ik nog: ik probeer, maar de gids zei dat je niet halverwege op een paard kon. Dus we moesten vanavond beslissen. Ik ga het risico niet lopen! Het stuk naar beneden is 12 km dalen en dat moet je te voet doen. Dat zal al zwaar genoeg worden!
En dan was het bedtijd! Om 9u lag ik er al in want morgen worden we om 5u gewekt.
Om 6u30 begint de trekking.
Om 3u40 ging onze wekker af. Veel te vroeg! We waren afgelopen nacht wel tijdig gaan slapen, maar toch!
Om 4u17 stond de auto aan ons hotel om ons op te halen om naar de bus te gaan. Om 4u45 zijn we uiteindelijk met de bus vertrokken naar Mollepata waar we rond 9u00 zouden toekomen en ontbijten. Bij het ontbijt konden we kiezen tussen een continental breakfast of een American Breakfast. Ik koos voor een continental omdat ik eigenlijk niet zoveel honger had. En dat stond ook al klaar waardoor we niet hoefden te wachten.
Tijdens het ontbijt kwamen we te weten met welke gids we deze 5 dagen zouden meegaan. En dan was het tijd om onze bagage af te geven aan de paardenmannen. Ik heb alles in mijn kleine backpack moeten overtasten omdat de grote backpack te zwaar was. Dus de trekking zou met de grote backpack gebeuren. Ik zag er wel tegenop want die was best zwaar. De slaapzak stak erin omdat de kleine backpack met kleding alleen al 5 kg woog. Dat zou hem dus niet worden.
En dan moesten we weer de bus op naar de vertrekplaats. Een hobbelige weg, met diepe ravijnen en waar maar 1 auto tegelijk overheen kon. Bij tegenliggers moest de bus zich helemaal aan de kant zetten. Brrrrr zag er vies uit!
Tijdens het stijgen voelde ik mijn oren dicht gaan tot ik bijna niets meer kon horen. Ohjee dat belooft. Sinds 2 dagen zat ik ook met keelpijn en een snotneus. Geen ideale omstandigheden als je zo'n trekking wil starten. Maar soit! Ik ga niet klagen! Ik ben zooooo blij dat ik dit kan en mag doen! Dus tanden bijten en gaan!
Na ongeveer een uur of 2 zijn we aangekomen op de vertrekplaats. Daar stonden de paarden en ezels al klaar. Ik moet wel zeggen dat het schrikken is als je ziet hoe bruut ze hier met de dieren zijn. Anderzijds ook veel respect hebben voor de paarden en ezels. Zo zag ik mannen trekken zodat de dieren zouden gaan lopen of met een stok op hun kont slaan, anderzijds zag ik ook dat wanneer 1 paard nog alleen stond vastgebonden aan de bomen, de mannen de andere twee erbij zetten omdat dat ene paard steeds aan het hinikken was. Ze hebben hier dus wel al gehoord van kuddegedrag
Onze gids Jean Paul heeft eerst uitleg gegeven over de oude inca cultuur, daarna over hoe de Salkantay trail ontstaan is en uiteindelijk heeft hij uitgelegd hoe je de waardevolle dingen van moeder natuur kan inzetten om niet hoogteziek te worden. Zo gaf hij ons munt met Floral water. De munt moesten we samen met het Floral water uitwrijven in onze handen en daarna 3 tellen inademen dmv cupping.
Hij heeft ons team ook gedoopt tot team mother earth wel mooi vind ik! Kijk daar hou ik gewoon van! Back tot basic! Genieten van de natuur in al zijn glorie!
En dan starten we met wandelen. Het eerste half uur alleen maar berg op en dan vlak tot de eerste campsite. Ik dacht dat dat wel zou meevallen. Normaal kan ik dat wel... Maar op 3900 meter is dat echt niet vanzelfsprekend! De lucht is hier ijl, er is weinig zuurstof en heel snel was ik buiten adem en voelde me duizelig en misselijk! Dat heeft geduurd tot ik boven was. Het laatste stuk heeft de gids zelfs even mijn backpack over genomen tot boven omdat ik echt niet meer kon.
En toen kwam het vlakke stuk! Wat een verademing! Die ging heel goed tot een half uur voor de campsite. Wederom misselijk, duizelig, zelfs overgeven. Wederom mijn rugzak moeten afgeven. Ik baalde zooooooooo! Ik wil niet het zorgenkind zijn! Grrrrr was zo boos op mezelf! Waarom lukt iedereen dit en mij niet? En ik had vanochtend thans wel een pil tegen hoogteziekte genomen!
En dan kwamen we aan op de campsite! Je wil niet weten hoe blij ik was! Ik kon eindelijk gaan zitten en bekomen! Mijn hart sloeg 100/uur en het leek of het uit mijn lijf zou springen! En elke keer ik opstond om naar het toilet te gaan of iets dergelijks, opnieuw duizelig, opnieuw misselijk...
Voelde me zo belabberd dat ik niet eens kon genieten van de schoonheid van het landschap!
Na aankomst in het kamp konden we nog een meer gaan bezoeken dat echt de moeite zou zijn. Maar dat was weer een uur alleen maar stijgen... Ik heb gepast en ben in mijn tent gekropen om een tukkie te doen!
Daarna voelde ik me gelijk veel beter! Toen ik wakker werd was het half 6 en ik had zo'n kou! Heb me FF verfrisd met natte doekjes, thermo kleding aangetrokken en dan had ik het al veel warmer!
Naarmate de avond vordert werd het steeds kouder. Deze nacht zou het -3°C worden!
Na het avondeten heb ik besloten morgen de Salkantay berg te beklimmen met paard. Wandelen gaat echt te zwaar worden! We stijgen een km om dan af te dalen naar de jungle. Eerst dacht ik nog: ik probeer, maar de gids zei dat je niet halverwege op een paard kon. Dus we moesten vanavond beslissen. Ik ga het risico niet lopen! Het stuk naar beneden is 12 km dalen en dat moet je te voet doen. Dat zal al zwaar genoeg worden!
En dan was het bedtijd! Om 9u lag ik er al in want morgen worden we om 5u gewekt.
Om 6u30 begint de trekking.
