Dag 17: afscheid nemen van Wasi Esperanza
Vandaag was ik om 7u al wakker omdat ik vergeten mijn wekker aan te passen. Ben opnieuw in slaap gevallen en heb geslapen tot half 9. Vandaag gaan we eerst op huisbezoek. Op die manier krijgen we een beeld van hoe de kindjes die op Wasi therapie krijgen wonen en leven.
Om 10u waren we zoals afgesproken op Wasi Esperanza. Het team had nog vergadering van 8u-10u, maar dit is uitgelopen tot half 11. Daarna was er nog een mama die op gesprek kwam bij de sociale dienst. Uiteindelijk zijn we om half 12 met de bus naar 1 van de buitenwijken van Ayacucho gegaan. Het busvervoer was al een belevenis op zich. Krakkemikkige bussen, en het vervoer verloopt ietswat anders dan in België.
Hier stap je op de bus en bij het uitstappen betaal je pas. Naast de chauffeur is er iemand mee die het geld in ontvangst neemt. De deuren gaan handmatig open ipv elektrisch.
Eenmaal aangekomen in de wijk dacht ik eerst nog: OH ca va! Het huis dat we eerst te zien kregen vond ik nog meevallen, maar toen we afdaalden zag je pas echt de woningen... Ze zijn opgebouwd uit keien met leem tussen, in de ramen zit geen glas, de deuren zijn gemaakt van houten of metalen platen.
We hebben even moeten zoeken naar de woning. Hier in de buitenwijken zijn geen huisnummers. Na ongeveer een half uurtje, drie kwartier zoeken hebben we uiteindelijk de woning gevonden.
Toen we binnen gingen zag ik eerst een enkel bed staan langs de deur, daarnaast een vouwbedje of zoiets dat terug geklapt was zodat je naar buiten kan, anders zou het voor de deur staan. Achter het bed stond een oude diepvriesbak. En daarachter was een gat naar beneden. Er stond een houten trapladder. Ik moest eerst in het gat gaan zitten en kon met mijn voeten maar net aan de bovenste trede van de houten trapladder. Wanneer ik beneden kwam stond langs de trapladder de rolstoel van de patiënte. Daarnaast een twee persoonsbed waar het kindje van 4 jaar op lag, en dan daarlangs een doorgang naar buiten naar de 'tuin'. Buiten had je dan een terras met komen voor eten, was, enz... Links was de keuken. Je kon een rek zien staan met etenswaren.
Stromend water was er niet en elektriciteit ook niet.
Verder zag je een hond buiten tegen het huis liggen, een paar kippen lopen en wat schapen verder naar beneden. De tuin zelf was een rotzooi van afval en puin.
Ik had min of meer verwacht dat wat we zouden zien heftig zou zijn... Maar dit was echt schrijnend! Ik was echt geshockeerd en werd er heel stil van!
Na ongeveer een half uurtje zijn we weer vertrokken met de bus naar de stad. In de buitenwijken zijn ook geen straten aangelegd. Alleen zandwegen, en het was enorm stoffig. Ik voelde me heel vuil en vies toen ik weer op Wasi Esperanza kwam.
We zijn dan samen een hapje gaan eten en weer snel terug gegaan naar Wasi, want we moesten om 15u beginnen decoreren voor het afscheidsfeestje. We waren pas om 13u30 terug van het huisbezoek.
Terug aangekomen op Wasi Esperanza hebben we onze slingers, balonnen enz... Bij elkaar genomen en zijn we gaan decoreren in de nieuwbouw. De werkmannen hadden speciaal voor ons alles schoon geveegd. We hebben alle matten aan elkaar gemaakt zodat de kinderen daar op konden gaan zitten.
Om 16u kwam dan ook de clownspak aan en werd het allemaal een feestje! Heel gezellig en leuk! Dat getuigen ook de vele foto's die ik gemaakt heb.
Op het einde van het feestje heeft Emilie de taart die ze besteld heeft open gemaakt. Was echt een hele mooie taart! Ze had er het logo van Wasi Esperanza op gezet en onze namen. Ik was er echt even van onder de indruk!
Uiteindelijk hebben we aan iedereen taart uitgedeeld en dan was het tijd om te gaan opruimen. Ondertussen was het donker geworden en in de nieuwbouw is nog geen licht. Het is alleen de ruwbouw die nu staat.
En dan kwam het moment van afscheid nemen. Dit was zo dubbel! Ik zou best nog enkele weken hebben willen blijven! Anderzijds keek ik ook ontzettend uit naar de Salkantay Trail die we gaan doen. Heb uiteindelijk wel een traantje gelaten.
De avond ging heel snel! Inpakken bij Suzy en Pedro, dan gaan eten, opnieuw naar ons hotel om dan onze backpack te nemen en naar de bus te vertrekken.
Om 22u zijn we vertrokken naar Lima. Ik viel quasi onmiddellijk in slaap! Zo moe was ik!
Om 10u waren we zoals afgesproken op Wasi Esperanza. Het team had nog vergadering van 8u-10u, maar dit is uitgelopen tot half 11. Daarna was er nog een mama die op gesprek kwam bij de sociale dienst. Uiteindelijk zijn we om half 12 met de bus naar 1 van de buitenwijken van Ayacucho gegaan. Het busvervoer was al een belevenis op zich. Krakkemikkige bussen, en het vervoer verloopt ietswat anders dan in België.
Hier stap je op de bus en bij het uitstappen betaal je pas. Naast de chauffeur is er iemand mee die het geld in ontvangst neemt. De deuren gaan handmatig open ipv elektrisch.
Eenmaal aangekomen in de wijk dacht ik eerst nog: OH ca va! Het huis dat we eerst te zien kregen vond ik nog meevallen, maar toen we afdaalden zag je pas echt de woningen... Ze zijn opgebouwd uit keien met leem tussen, in de ramen zit geen glas, de deuren zijn gemaakt van houten of metalen platen.
We hebben even moeten zoeken naar de woning. Hier in de buitenwijken zijn geen huisnummers. Na ongeveer een half uurtje, drie kwartier zoeken hebben we uiteindelijk de woning gevonden.
Toen we binnen gingen zag ik eerst een enkel bed staan langs de deur, daarnaast een vouwbedje of zoiets dat terug geklapt was zodat je naar buiten kan, anders zou het voor de deur staan. Achter het bed stond een oude diepvriesbak. En daarachter was een gat naar beneden. Er stond een houten trapladder. Ik moest eerst in het gat gaan zitten en kon met mijn voeten maar net aan de bovenste trede van de houten trapladder. Wanneer ik beneden kwam stond langs de trapladder de rolstoel van de patiënte. Daarnaast een twee persoonsbed waar het kindje van 4 jaar op lag, en dan daarlangs een doorgang naar buiten naar de 'tuin'. Buiten had je dan een terras met komen voor eten, was, enz... Links was de keuken. Je kon een rek zien staan met etenswaren.
Stromend water was er niet en elektriciteit ook niet.
Verder zag je een hond buiten tegen het huis liggen, een paar kippen lopen en wat schapen verder naar beneden. De tuin zelf was een rotzooi van afval en puin.
Ik had min of meer verwacht dat wat we zouden zien heftig zou zijn... Maar dit was echt schrijnend! Ik was echt geshockeerd en werd er heel stil van!
Na ongeveer een half uurtje zijn we weer vertrokken met de bus naar de stad. In de buitenwijken zijn ook geen straten aangelegd. Alleen zandwegen, en het was enorm stoffig. Ik voelde me heel vuil en vies toen ik weer op Wasi Esperanza kwam.
We zijn dan samen een hapje gaan eten en weer snel terug gegaan naar Wasi, want we moesten om 15u beginnen decoreren voor het afscheidsfeestje. We waren pas om 13u30 terug van het huisbezoek.
Terug aangekomen op Wasi Esperanza hebben we onze slingers, balonnen enz... Bij elkaar genomen en zijn we gaan decoreren in de nieuwbouw. De werkmannen hadden speciaal voor ons alles schoon geveegd. We hebben alle matten aan elkaar gemaakt zodat de kinderen daar op konden gaan zitten.
Om 16u kwam dan ook de clownspak aan en werd het allemaal een feestje! Heel gezellig en leuk! Dat getuigen ook de vele foto's die ik gemaakt heb.
Op het einde van het feestje heeft Emilie de taart die ze besteld heeft open gemaakt. Was echt een hele mooie taart! Ze had er het logo van Wasi Esperanza op gezet en onze namen. Ik was er echt even van onder de indruk!
Uiteindelijk hebben we aan iedereen taart uitgedeeld en dan was het tijd om te gaan opruimen. Ondertussen was het donker geworden en in de nieuwbouw is nog geen licht. Het is alleen de ruwbouw die nu staat.
En dan kwam het moment van afscheid nemen. Dit was zo dubbel! Ik zou best nog enkele weken hebben willen blijven! Anderzijds keek ik ook ontzettend uit naar de Salkantay Trail die we gaan doen. Heb uiteindelijk wel een traantje gelaten.
De avond ging heel snel! Inpakken bij Suzy en Pedro, dan gaan eten, opnieuw naar ons hotel om dan onze backpack te nemen en naar de bus te vertrekken.
Om 22u zijn we vertrokken naar Lima. Ik viel quasi onmiddellijk in slaap! Zo moe was ik!
Laat een prachtig fotoboek afdrukken van je verhalen & foto's. Al vanaf € 21,95.
